Cesaret gerek

Güneşe rağmen çok soğuk bir havada Hrant Dink’i anmaya gittik. Hrant için ve adalet için. 1 yıl ne çabuk geçmiş. Evden çıkmadan önce gazeteleri okudum. Hrant’in arkadaşları köse yazarları gecen yıl bugün o acı haberi nasıl aldıklarını anlatmışlar. Ben de çok net hatırlıyorum. Arkadaşım aradığında bir alışveriş merkezindeydim. Dışarı çıkıp bir mağazanın onlarca televizyonu sergilediği vitrininde Hrant’i yerde yatarken gördüm. Benimle beraber birçok insan öylece izliyordu. Simdi düşününce 11 Eylül saldırılarını da yine ayni şekilde dışarıda bir dükkânın televizyonundan izlediğim aklıma geldi. Böyle giderse cinayetleri anında izleyeceğiz, çok kalmadı. Neyse. Bugünkü anmada binlerce polis vardı. Sadece bir tanesi gecen yıl orada olsaydı bir insanin yaşamı kurtulacaktı. Gecen yıl boyunca çok şey söylendi bu cinayet üzerine ama üzerindeki perde – sır perdesi demiyorum – hala kalkmadı. Bir tek tuğlayı çekmek ne kadar zormuş meğer. Önümüzde emniyetin bir otobüsü vardı. Mobil Yönetim Merkezi logolu büyükçe bir otobüs tam Agos’un karşısındaydı. Eve gelince haberlerden izledim meğer etkinliği onlarca kamera ile kare izliyorlarmış bu sistem sayesinde. Çok beğendim. 366 gün önce on değil sadece bir kamera olsaydı ya. Rakel sözleriyle acılarını, taleplerini en iyi bicimde ifade etti. Birazını kayda alabildim. Konuşması esnasında yanında duran avukat cübbesi giymiş gibi duran bir kadın vardı. Rakel’in titreyen elinden tutuyordu. Arundhati Roy’mus. Rakel’den önce Oral Çalışlar bir konuşma yaptı. "Suskun toplumun konuşan çocuğu Hrant olmadan biz çok yalnız ve eksiğiz" dediğini Bianet’ten okudum. Yarim saat içerisinde anma bitti ve insanlar dağılmaya başladılar. 11 Şubat’ta davayı izlemek için tekrar buluşulacağı anonsu yapıldı. Hemen ayrılmak istemedim Sanki biz gidince, biz orada olmayınca yeni tezgâhlar planlanacak, bebeklerden katiller yaratılacak, insanlık bir kez daha vurulacaktı.