BURUK BİR DAYANIŞMA HİKAYESİ...

-Sabah namazı için camiye giderken otomobil çarpması yüzünden hayatını kaybeden Tekel işçisi Hamdullah Uysal, işçilerin çocukları ve 76 gündür direnen tüm Tekel işçileri için-

En güvencesiz ortamlarda çalıştırılan ve her geçen gün haklarının bir kısmından vazgeçirilmeye çalışılan tüm emekçi kesimlerin sesi oldu Tekel işçisi.. Bu nedenle Tekel işçilerinin direnişi bütün emekçilerin ortak direnişidir... Ve bu direniş kimine göre kaybetse de, kazanan ve kazanımları olan bir direniştir. Çünkü haklı bir mücadeledir. Hemen hemen tüm kesimlerden büyük bir destek kazanmış, hem de sermayenin toplu, coplu, gazlı taarruzlarına karşı emekçi sınıfı bütünleşmiştir.

Hükümetin direnişteki işçilere, çadırlarını toplamaları için tanıdığı süre dolmaya yüz tutmuşken Ankara’daydık.

Karikatürlerimizi götürmeli, çadırların yakınında, mümkünse içinde, işçilerle olmalı birinci ağızdan ne olup bittiğini öğrenmeli, moral vermeli, moral bulmalıydık. Sözleşilen güne katılabilen arkadaşlarımızdan Hasan Seçkin, Hilmi Şimşek, Mustafa Bilgin ve Vahit Akça, orada olmak ve dayanışma duygularını iletmek isteyip de olamayan bütün karikatürcü arkadaşları temsilen direniş bölgesine ulaştık. Kapı girişlerinde; Samsun, Diyarbakır, İzmir, Batman çadırı yazılı yanyana dizili çadırlar minyatür bir Türkiye fotoğrafıydılar. Açıkcası nerden ve nasıl başlayacağımızı tam olarak kestiremiyor, hem sergiye uygun bir alan arıyor hem de gözlem yapıyorduk. Sonunda, üstünde “dayanışma çadırı” yazanına “Merhaba” dedik. İkram edilen çaylarımızı yudumlarken işçilerin moralinin epeyce aşağılarda olduğunu görmek yaşadığımız ilk hayal kırıklığı oldu doğrusu.
Kendilerine “yan gelip yatanlar” diyen hükümetten çoktan umutlarını kesmişlerdi, fakat onların asıl kızgınlıkları sendika yöneticilerineydi. Tekel işçilerinin sorunlarıyla ilgileniyor görünürken aslında ilgilenmiyor oluşlarına öfkeliydiler.

Daha önceleri, bazı olumsuzluklara karşı böylesine bir tavır geliştirmedikleri için eleştirilen işçiler -ki, bu eleştiriler arasında AKP'yi ikinci kez iktidara taşımak da var- bu direniş ile buzdağının suyun altında kalan kısmını çok iyi görmüşler... Özellikle, umutlarını kırsa da direnişlerini kıramayan sendikalar konusunda artık daha duyarlıydılar.. Öyle ya, “Tekel'i Tekel işçisi mi satmıştı? Ya satılan işletmeleri kim kapatmıştı? Amerikan tütünü ve sigarasını dayatanlar da mı Tekel işçisiydi? Hükümet Tekel'i açık tuttu da işçiler mi çalışmamıştı? Mesele çalışmam deyip yan gelip yatma meselesi mi, yoksa insanca çalışma koşulları için mücadelede miydi?” Patrona para, teşvik, kredi, fon... ya işçiye? Ay sonunda görecegiz hep beraber...

İşte bu nedenle Tekel işçileri, Danıştay’a açılan davadan gelecek 4C yasası’nın iptali haberini bekliyor dörtgözle... Bu haber umutları artırabilirdi. (Bu satırların yazıldığı saatlere kadar beklenen haber gelmedi.) Ama 4C'nin AIHM'ne gitmesi gündemde...

Dayanışma çadırındaki işçilere yanlarında kalamasak da destegimizin her daim sürdüğünü söyledik.. Başarılar dileyip vedalaşarak biraz ilerdeki Diyarbakır çadırında çay yapan işçiyle selamlaştık. Çadır bizden önce gelen “dayanışmacı ressamlar” tarafından her tarafı süslenmiş, değil sergi açmak, bir tek karikatür asacak yer yoktu. Hemen yanı başındaki Batman çadırını önerdi. Umudu burada bekleyen işçilere kendimizi tanıttıktan sonra, çadır dış duvarlarına karikatürlerimizi asmak istediğimizi söyledik. Bu sırada, Ankara’da olduğumuzu bildirdiğimiz Metin Peker ve Osman Yavuz İnal’da bize katıldılar. Batman’lı işçi kendi elleriyle astığı karikatürlerimizle bir minik sergi açtı. Vahit’in karikatürlerinden birinde gördüğü Gandi’yi için;
-Bunu tanıdım, bu Gandi, dedi ve ekledi, ama bizimkiler anca Dandi olur!..

Tekel işçilerinin hak arayışı ve onurlu direnişleri işçilerin dünyaya bakış açılarına da olumlu yönde yansıyor.. Konuştuğumuz bazı işçilerin ortak gözlemi ve söylemi şöyle: “Önceleri olumlu bakmadığımız ve bizlere öcü gibi gösterilen sosyalist çizgideki siyasetleri her zaman yanımızda gördük, onların da söylenenlerin aksine iyi insanlar olduklarını anladık... Bu çadırlarda, sınıfın ne oldugunu, etnik kimliğimiz ne olursa olsun, birbirimizden farklı olmadığımızı anladık... Bu da, birbirimizi suçlayarak, öteleyerek değil, işte böyle, bu çadırlarda olduğu gibi kaynaşarak oluyor... Bir anlamda da çadırlarımız, direnişimizin simgesidir..”

Sergimizin açılış saatlerinde yurt içinden-yurt dışından dayanışma heyetleri gelmeyi sürdürürken, işçilerden 4.000 kadarının “ 4C’ye geçmek için dilekçe” verdiklerini öğrenmek yaşadığımız ikinci hayal kırıklığıydı. Buna ve diger olumsuz gelişmelere ragmen işçilerin direniş azmi ve umudunu görerek, yaşayarak ayrıldık...

Dönüş için otobüs bileti alırken, fiyatını sorduğumuz görevli, Mustafa'nın bütün gün yakasında taşıdığı trafik kazasında ölen işçi Hamdullah Uysal fotoğrafını gördü;

-İstanbul bilet fiyatı 30, Tekelcilere 25 lira, dedi.

Biz de 'Tekel’ci değil miydik?

Hamdullah da böylece, selamlaştığımız, tanıştığımız bütün Tekel işçileri gibi, sevgisini, ilgisini gösterdi bize diye düşündük kederle. Bu satırların yazıldığı saatlarde sonuç belli değildi fakat bütün işkollarındaki emekçiler topyekün direnişe katılmadıkça zafere ilişkin işaretler ufukta görünmeyecek gibiydi.

Son cümlemin böyle olmasını hiç birimiz istemezdik. Umarım yanılmış oluruz.

Mustafa Bilgin-Vahit Akça